Loksins komin í jólafrí

Þá er ég loksins komin í langþráð jólafrí. Síðust dagar hafa verið erfiðir. Börnin eru orðin spennt og það er erfitt að halda þeim við efnið. Síðasti dagur var eins og þegar beljum er hleypt út á vorin. Börnin voru fríinu fegin og þustu út eins og til að anda að sér súrefni. Ég naut þess að komast í heimsókn í mömmu, sem dvelur á Grund og vera hjá henni lengur en ég venjulega get. Hún er 92ja ára, komin í hjólastól og lifir í sínum heimi. En líður vel. Þegar ég sat hjá henni fór ég að hugsa til baka og rifja upp gamla daga. Lífið fer eiginlega í hringi.

Við fæðumst og fáum ást og umhyggju frá foreldrum. Þau aðstoða okkur í uppvexti og að koma okkur á fætur í lífinu.  Síða leikum við svolítið lausum hala í einhver ár. Eignumst okkar börn, mörg hver, komum þeim á legg og fótum þau í þeirra lífi eftir bestu getu. Oft á tíðum gerum við það sama, í uppeldi okkar barna, það sem okkur var kennt í okkar uppeldi, nema snúum því til nýrra tíma. Síðan snúum við okkur aftur að foreldrum, þeim sem eru á lífi, aðstoðum þau, eftir bestu getu, í þeirra lífi. Það er nefnilega þannig að tvisvar verður maður barn.

Á elliheimilinu Grund starfar, upp til hópa, mjög gott starfsfólk. Það hugsar rosalega vel um gamla fólkið. Veitir því alla þá hjálp og umhyggju sem það þarf á að halda. Það er mikið um útlendina í vinnu, en það getur allt tjáð sig á íslensku og er mjög hlýlegt í viðmóti til gamla fólksins. Það er mjög sorglegt að vinna þessa fólks, sem starfar á þessum stöðum, skuli ekki vera meira metin en hún er. Það er vinnu og hlýju þessa starfsfólks að þakka að ég get treyst því að hún fái góða þjónustu.